martes, 30 de octubre de 2012

O protagonista da semana: MIGUEL



Esta semana, do 22 ao 26 de Outubro, o protagonista foi:
MIGUEL
Ao longo destes días fomos coñecendo máis cousas sobre o noso compañeiro Miguel: os seus apelidos, onde vive, os seus gustos. . .  estivo encantado de poder amosarnos as súas cousas favoritas! 
 Podemos ver fotos de cando era bebé e o pequeniña que era a súa roupa.  A Miguel faille moita gracia  ensinárnola. Cánto medrou!
Tamén nos foi ensinando fotos de distintos momentos  da súa vida e da súa familia. Antes eran unha familia de tres, pero este ano naceu a súa irmanciña Blanca e agora xa son catro.
O venres día 26,  visitounos a súa familia na aula, viñeron  os seus papás, Ana e Jose.  Blanca non veu porque estaba un pouco maliña, pero recordamos que xa a coñecemos a finais de curso, con só unhas semanas de vida, aínda que xa debeu de medrar moito dende aquela...
 Quen si veu foi a súa mascota, a cadeliña Rona . Foi outra mañá de venres moi divertida, na que coñecemos un pouco máis ao noso compañeiro.
Comezamos cunha sesión de fotos nun power point que Ana, a mamá, nos tiña preparada e así puidemos ver  como era  o noso protagonista nas distintas etapas da súa vida, dende que naceu ate o de agora, e canto medrou! Ate poidemos vernos todos nunha foto do fin de curso pasado que fixemos co volcán!
Jose, o papá, contounos un conto de piratas, escrito por el mesmo, titulado “¡NAUFRÁGIO A LA VISTA!”, todos estabamos moi atentos porque coñecemos moi ben ese tema. Gustounos moito.
E chegou o momento de facer de periodistas. E preguntando, preguntando. . .  soubemos que Miguel choraba moito cando era bebé, que lle gusta moito comer, que tamén lle gusta moito a auga, para xogar e para nadar, que xa sabe bañarse soiño e ate secarse e vestirse ao saír do baño, e que desfruta  axudando a coidar o xardín,  aínda que é un pouco revoltoso é moi cariñoso. 
Tamén lle preguntamos polos traballos que facían os papás, e contáronnos que a mamá é ama de casa e o papá contable, aínda que creo que non quedou moi claro para que sirve iso. . . xa medraremos para entendelo.
Por fin, outro momento esperado: a presentación en sociedade da súa mascota, a cadeliña Rona. Todos os nenos e nenas quedaron encantados co boísima que era deixándose acariñar por tantas mans inquietas.
Miguel quixo ensinarlle aos pais o traballo que está a realizar na aula sobre si mesmo.
E xa para rematar,  repartiron uns agasallos moi chulos: unhas “paxariñas de papel” de moitas cores, feitas por Miguel e a aboa Marisa coa técnica do origami, e tamén unha doce sorpresa de chocolate. 
E coma sempre, antes de rematar esta doce visita entregámoslle  un diploma como recordo desta semana e  despedimos desta familia cun merecido aplauso.
GRACIÑAS!

2 comentarios:

  1. NAUFRAGIO A LA VISTA

    Existió hace muchos, muchos años, un capitán de una goleta que surcaba los 7 mares. Se cuenta que alardeaba de ser el más rápido y el mejor marino que nunca antes habían conocido los mares.

    Presumía, fanfarroneaba, y retaba a otros capitanes a carreras, su vida era un reto constante y no había un día que hubiera descansado si a alguien no había retado.

    Decía conocer los mares como la palma de su mano y del viento alardeaba que se levantaba cuando su aliento echaba.

    Su tripulación decía de él a sus espaldas que era demasiado temerario, que no era mal capitán, pero que asumía demasiados riesgos y que en más de una ocasión a punto estuvo de hundir el barco estrellándose contra las rocas, y que ya no se acordaban de las veces que rompió las velas por querer ir demasiado rápido e izar todo el trapo en días de vientos huracanados.

    Hasta que un mal día, en una tasca de un puerto se reto con un marino, que le dijo que su palabrería era propia del desatino, y así en pleno cabreo decidieron un reto.

    El primero en llegar desde Vigo hasta Nueva York seria el mejor marino de todos los mares, y para cerrar el reto un par de vasos de ron se bebieron.

    Pero Barba Gris que era un poco pillo, una trampa decidió poner para evitar perder, y conocedor de que su contrincante acostumbraba a navegar por las aguas calidas del Sur, le puso como condición, subir desde Vigo hasta Islandia (cerca del polo Norte), a sabiendas de que por la aguas del Norte en invierno hay que andar con mucho cuidado con los icebergs.

    ¿conocéis algún barco que se hundiera al chocar con un iceberg?

    Y así empezó la carrera, el capitán fanfarrón soltó todas las velas, y el capitán Barba Gris lo seguía de cerca guiándose por la estela que dejaba el barco de su competidor.





    Llevaban unas horas de carrera y el sol empezó a ocultarse, justo antes de que el capitán Barba Gris pudiera ver lo que esperaba. Había hielo en el mar formando pequeños icebergs.

    Barba Gris ordeno reducir la velocidad y poner más vigías, mientras el capitán fanfarrón viendo que aumentaba la distancia con su competidor hizo todo lo contrario, aumento la velocidad y en vez de mirar hacia delante, miraba hacia atrás, hacia su competidor al que iba perdiendo de vista.

    Hasta que de repente oyó, ¡ICEBERG A PROA!, ¡ICEBERG A PROA! Mi capitán. Pero antes de que pudiera pestañear, se oyó un ruido como el de una nuez rompiéndose y vio como los ratones empezaban a subir de las bodegas.

    Al momento salió un marinero, gritando ¡AGUA!, ¡AGUA!, ¡NOS HUNDIMOS!, y entonces el capitán fanfarrón aprendió la lección y deseó que llegara rápido el capitán Barba Gris para socorrerlos.

    Y así fue, Barba Gris llegó y con la bomba de achique el agua achico y con sus carpinteros la vía de agua tapo.

    El capitán fanfarrón estaba abatido y su barco ya no estaba para ninguna competición, y sin embargo Barba Gris hizo que los dos barcos entraran juntos a puerto y nunca dijo nada de la acontecido en el mar.

    Lo que pasa en el mar es la ley del mar y a nadie más le debe de importar, y no el que más corre es siempre el primero en llegar. Eso fue lo que le dijo el capitán Barba Gris, al capitán del barco vencido que desde entonces pasaría a ser su mejor amigo.

    Por cierto no he dicho como se llamaba el capitán fanfarrón

    ¿Pero a quien le importa su nombre?



    ResponderEliminar
  2. Moitísimas grazas por compartir con nós este fantástico conto. Faremos unha entrada no blog con el.
    Grazas por compartir.
    Saúdos.

    ResponderEliminar