Día de Rosalía 2015

Hoxe, como cada 24 de febreiro, se conmemora o Día de Rosalía.

Cada ano por estas datas, realizamos algunha celebración ou acto na escola e, máis concretamente, na nosa Biblioría; así, o recitado dos seus poemas por cada unha das aulas é unha forma de homenaxear a esta autora tan importante de Galicia.

Este ano, dende infantil, escollidos o poema "Adiós ríos; adiós fontes", de Cantares Gallegos (1869)

A personaxe que fala no poema é un emigrante que está a piques de embarcar para América e que se despide con moita tristura da súa terra natal, situación que tiveron que pasar moitos galegos na segunda metade do século XIX. 

Aquí vos deixamos co poema completo (nós soamente recitamos catro estrofiñas por curso)

Adios, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quen pudera non deixar!...
Mais son probe e, ¡mal pecado!,
a miña terra n'é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.
Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.
Adios, adios, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Adios Virxe da Asunción,
branca como un serafín;
lévovos no corazón:
Pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa se oien lonxe, máis lonxe
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arrimo...
Miña terra, ¡adios!, ¡adios!
¡Adios tamén, queridiña!...
¡Adios por sempre quizais!...
Dígoche este adios chorando
desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!, ¡meu lar!

Na páxina web do cole e no blog da BiblioRía, poderedes atopar máis información sobre este acto. 

Fonte das imaxes: http://biblioria.blogspot.com.es/ (Non dubidedes en visitar o blog)